جهانگیر شهدادی نقاش، معمار، مجسمه ساز
در روستایی میان قاسم‌آباد سفلی و علیای استان گیلان، به نام مُلکِ‌میان، در دلِ کوه‌های سرسبز منطقه و باغ‌‌های پرتقال، و دورنمای دریای زمرّدین خزر، به خانه‌ي بومگردی دوستی وارد شدم که متفاوت از انواع مشابه خود بود.
چه چیز این اثر را متفاوت می‌کند؟
کاربرد مجموعه‌ی متنوعی از مصالح محلی (چوب، بامبو، سیمان، گچ، کاه‌گِل، سنگ و قلوه‌سنگ)، با جنس‌ها و وضعیت‌های متفاوت طوری در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند که یک‌پارچگی خودِ طبیعت را به خودگرفته‌اند—همان‌گونه که در جنگل یا دل کوهستان یا بیابان، انواع گوناگون و متفاوتِ اجزاء سازنده‌ی طبیعت (گیاه، گل، سنگ، خاک…) را در کنار هم منسجم و یک‌پارچه می‌بینیم.
معماری داخلی اثر نیز از دلِ اسکلت‌بندی و سازه‌ی اثر بیرون آمده است که به یگانگی کاربرد و فرم در ساختمان کمک می‌کند. جزییاتی مثل کف، دیوار، سقف، بخاریِ‌دیواری، جالباسی‌ها، دستشویی‌ها، شیر آلات و یراق آلات—حتی جنس و رنگ و شکل متفاوت آنها—چنان دقیق انتخاب شده‌اند که جزیی واجب و منسجم با کل اثر احساس می‌شوند که از زیر ذره‌بین طراح عبور کرده و منطبق با احساس او، یکدستی و علیّت عملکرد ویژه‌ی خود را پیدا کرده‌اند.
طبقه‌ی بالا، با ایوان گسترده‌ای در برابر بیکرانگی دریای خزر و دورنمای درختان متنوع منطقه، چشم‌انداز خیره‌کننده‌‌ای، از هر نقطه و هر زاویه، به‌دست می‌دهد.
جزيیات تاثیرگذار این مجموعه، به‌راستی، این مکان را به اثری به یاد ماندنی بدل کرده است.
